Een positief gebaar

De schoonmaakcampagne in het Warandegebouw lijkt inmiddels te zijn uitgewoed. Toen ik gisteren in mijn lokaal arriveerde – geen capo te bekennen die mij dat wilde verhinderen – werd ik althans geconfronteerd met de vertrouwde hoeveelheid rommel en rotzooi. Er had een soort studiedag of een colloquium of iets dergelijks plaatsgevonden en de sporen daarvan waren duidelijk zichtbaar. Behalve de bekende prullen en proppen trof ik achtergebleven naamkaartjes aan, stapels folders, vergeten pennen, koffiekoppen, en mokken met leuke opdruk. En toen gebeurde er iets moois. Iets Heel Erg Moois. Zonder te mopperen of te klagen besloten wij, mijn studenten en ik, spontaan, stilzwijgend, gelijktijdig om te gaan opruimen! Wel moesten wij, gezien de beperkte tijd die ons ter beschikking stond – er moest tenslotte ook nog college worden gegeven – om het opruimen te beperken tot de meest in het oog springende dingen. En zo kozen wij voor de leuke mokken met opdruk.
Elk van ons nam een mok en spoelde hem met zorg om. Daarbij letten wij er goed op dat we de kleurige opdruk niet beschadigden. Het ging immers om andermans eigendommen, en daar moet je even zuinig op zijn als op je eigen spullen. Ook het afdrogen ging derhalve met de grootste zorgvuldigheid gepaard. En dit alles verliep in volstrekte harmonie. Iedereen wachtte netjes op zijn beurt bij het fonteintje. Niemand onttrok zich aan de schoonmaak. Sommige studenten namen zelfs nog een tweede exemplaar voor hun rekening. Eenmaal schoongemaakt werden de mokken door ons, ook weer met de grootst mogelijke voorzichtigheid om breken te voorkomen, in onze tassen opgeborgen. En met opgeruimd gemoed begonnen we vervolgens aan het college. Je voelt je zo fijn als je iets positiefs hebt gedaan.

Na afloop van het college gingen we, met in onze tassen de leuke mokken met opdruk, langs de afdeling Gevonden Voorwerpen. Na afloop van het college gingen we, met in onze tassen de leuke mokken met opdruk, langs de afdeling Gevonden Voorwerpen. Ik dacht, ik herhaal deze zin maar even, anders geloven de mensen me niet. Mensen zijn zo snel geneigd om negatief te denken. Zo van: jaja, dat zal wel, gevonden voorwerpen, jaja... Het zijn dergelijke negatieve gedachten waar ik me zo aan kan ergeren. Met zo’n instelling zullen mensen elkaar nooit echt onbevangen bejegenen; altijd is er die spanning, dat wantrouwen. Waarom nou nooit eens een keer positief?
Wij liepen dus even langs Gevonden Voorwerpen. Met die mokken. Met die leuke opdruk. Enkelen van ons liepen zelfs nog een tweede keer langs deze afdeling. Voor de kick. Gewoon even langs lopen. Daarna zijn we naar huis gegaan.