De nieuwe broek

Ik ben zaterdag een nieuwe spijkerbroek gaan kopen. Voor je het weet is zo’n week alweer voorbij, nietwaar. Nadat ik een van de lokale kledingzaken was binnengelopen, werd ik aanstonds aangesproken door een leuke verkoopster. Of zij mij kon helpen, of dat ik gewoon even wilde rondkijken? Ik koos voor het laatste omdat ik anders weer allerlei moeilijke vragen moest beantwoorden. Zoals welke maat ik heb. Volgens mij heb ik helemaal geen maat, althans geen bestaande. Ook die labels in die broeken snap ik nooit, ook niet als zij me worden uitgelegd door een leuke verkoopster. Ik pas gewoon een stuk of vijftig broeken en dan zit er altijd wel een bij die min of meer past.
Zo ook deze keer. Tegen sluitingstijd had ik een best wel leuk model gevonden, een beetje een baggy broek, die zo laag hangt. Maar dat kan natuurlijk ook komen omdat ik geen heupen heb. Toen ik wilde afrekenen was de leuke verkoopster net bezig negenenveertig spijkerbroeken op te vouwen; ze riep mij toe dat zij er zo aankwam. Dat hoeft helemaal niet, stelde ik haar gerust. Hoezo niet, wilde zij weten. U hoeft er niet aan te komen, verduidelijkte ik, maar ik wil wel graag met u afrekenen. Nou, anders ik wel met u, was haar antwoord. Jawel, ook de leuke verkoopster was een snedig type.
Ik haalde mijn pinpas door het apparaat. Ik haalde nogmaals mijn pinpas door het apparaat, maar deze keer met de magneetstrip aan de goede kant. Ik toetste mijn code in, de leuke verkoopster pakte mijn broek in, ik keek haar afwachtend aan, zij mij vervolgens ook. Toen vroeg ik haar naar mijn geschenk. Welk geschenk, wilde de leuke verkoopster weten. Nou dat broekje, van die schrijver, dat je altijd gratis krijgt als je een bepaald bedrag besteedt... Bleek ik het allemaal weer verkeerd te hebben begrepen. Het was helemaal geen Broekenweek.