Zand erover

Het schijnt dat Michael vandaag is begraven. Michael wie? Michael Jackson. Mooie gelegenheid voor mij om mijn excuses aan te bieden voor mijn blogbericht Hoe ik de afgelopen dagen mijn muziekminnende medemensen heb weten te irriteren met een minimum aan inspanning... Het stukje bestaat uit twee woorden: “Michael wie?”. Blijkbaar hebben mensen zich hieraan gestoord en zo’n begrafenis is natuurlijk een mooie gelegenheid tot het aanbieden van excuses. En daarna: zand erover!

Ik heb het desbetreffende stukje geschreven vlak nadat Michael Jackson was overleden en werkelijk iedereen het over zijn dood had. Heb je het al gehoord? Weet je wie dood is? Michael Jackson! Michael Jackson? Ja, Michael Jackson, erg hè? En hij maakte zulke leuke liedjes, en hij was zo lief voor zijn kinderen, en ook voor andere kinderen.
Nu liep ik al een tijdje rond met het idee om een stukje te schrijven met een heel erg lange titel en een heel korte inhoud, maar die korte inhoud moest dan wel een zo groot mogelijke impact hebben. Dat is aardig gelukt, dacht ik zo, mede gezien het feit dat ik maar liefst twee (2) reacties heb mogen ontvangen. Wel leuk, aangezien het gewraakte stukje ook maar uit twee woorden bestaat. Dat is één kritische reactie per woord, zoals de snelle rekenaars onder mijn lezers zullen hebben uitgerekend.
Beide reacties zijn afkomstig van vrouwen. Dat moet wel. Hun schuilnamen doen zulks vermoeden. Bovendien hebben vrouwen niet zo’n sterk ontwikkeld gevoel voor humor. De meeste vrouwen niet althans. In elk geval niet de vrouwen die ik ken. Maar dat kan natuurlijk aan mij liggen. Dat ik gewoon de verkeerde vrouwen ken. Mijn vader heeft me zulks menig maal voorgehouden. Die vader toch... Maar ik dwaal af.
O ja, Michael Jackson. Het was natuurlijk helemaal niet mijn bedoeling om hem belachelijk te maken. Dat had hij ook niet nodig. Dat ik dat voor hem deed, bedoel ik. Welbeschouwd is de enige die in het stukje belachelijk wordt gemaakt de schrijver zelf. Hij immers (dat ben ik dus) blijkt de enige in zijn omgeving te zijn die Wacko..., pardon, die Michael niet kende. Wat een malle toestand. Zelfspot heet dat.

Ik denk dat Michael er zelf ook wel om had kunnen lachen. Voor zover zijn gezicht dat nog toeliet natuurlijk.