Malloot

Vanmorgen weer een en al mall-igheid in de krant. Wat blijkt nu weer het geval te zijn? Terwijl de komst van een shopping mall de gemoederen de laatste tijd danig bezighoudt, heeft de voorzitter van het college van bestuur van onze eigen UvT, Hein van Oorschot, als lid van een denktank een alternatief plan voor de Tilburgse binnenstad ontwikkeld. Hein is bang dat de komst van de mall ervoor zal zorgen dat steeds meer winkels de binnenstad gaan verlaten, zodat daar enkel nog dumpzaken, ramsjwinkels en koopjeshallen overblijven. Het alternatieve plan van onze voorzitter wil dit voorkomen en beoogt de binnenstad een nieuw élan te geven. Immers: “een levendige, gezellige binnenstad is een trekker voor studenten en medewerkers”. En hoe moet die levendige, gezellige binnenstad worden verwezenlijkt? Door daar de detailhandel te stimuleren door middel van een groot nieuw winkelgebied. In dat winkelgebied moet volgens Hein vooral plaats zijn voor winkels met de betere mode.
Wat een aardig alternatief heeft onze voorzitter bedacht. De betere mode? Studenten? Zou het heus? Ik denk dat in elk geval mijn collega Floris van L. zich wel in dit plan kan terugvinden. Enige tijd terug kreeg Floris de hele landelijke pers over zich heen toen hij het waagde een opmerking te maken over de kleding waarin studenten (m/v) meenden op colleges en tentamens te moeten verschijnen. Zijn uitlatingen bleken regelrecht in strijd met de fundamentele vrijheid van kledingsuiting van de studenten. En dus mag een studente zich bijvoorbeeld best hullen in een naveltruitje, ook als dat enkele maten te klein is, of die studente enkele maten te groot. Ik zou dan wel graag willen dat de draagster van zo’n kledingstuk niet voortdurend toegeeft aan die dwangneurotische zenuwtrek om dat te kleine truitje de hele tijd naar beneden te trekken. Dan gaat de rek er trouwens ook uit.

Maar goed, we dwalen af. De voorzitter van de UvT had dus een alternatief plan voor de binnenstad opgesteld en dat overhandigd aan het college van B en W van Tilburg. En wat deden B en W met dat plan? Nou? Daar deden zij niets mee, dat legden zij in een la, in diezelfde la waarin eerder ook al de begroting van Adjes theater was verdwenen. Dat is toch al te mall. Waarom hebben ze dat gedaan? Zien zij die betere modezaken niet zitten? Hebben zij niet graag dat de studenten en de medewerkers van de UvT in de betere mode gekleed gaan? Of vinden ze gewoon dat dat shopping center er moet komen? Ik denk het laatste. Volgens mij zijn het gewoon mall-oten.
Ik moet hier maar niet te veel over nadenken, want anders vrees ik dat ik vannacht weer akelig ga dromen. Dan droom ik dat burgemeester Vreeman meedoet aan The Next Uri Geller Show. De burgemeester gaat gekleed in een onberispelijk zwart pak uit een betere modezaak. Hij draagt een stropdas van de UvT. Hij wordt geassisteerd door een studente in een naveltruitje met een dwangneurotische zenuwtrek. De burgemeester doet zijn Grote Verdwijntruc. Hij laat rapporten verdwijnen, en beleidsnota’s, en begrotingen en toekomstplannen. Hij laat alles verdwijnen. Behalve die studente.

De Tentamen Kans Lijn

Ik heb laatst nog net op tijd mijn kwartaalkeuze voor de boekenclub doorgegeven, precies één dag voor mij het kroonkeuzeboek (“speciaal voor u geselecteerd, mijnheer/mevrouw Boers”) zou worden toegestuurd. Dat kan tegenwoordig via een simpel sms-je. Reuze handig. Zo zijn er tegenwoordig wel meer van die klantgerichte, gespecialiseerde sms-diensten die het leven een stuk aangenamer kunnen maken.

Eén van deze diensten heeft zich bijvoorbeeld gespecialiseerd in de autohandel. Via een sms naar een mobiel nummer krijgt iemand dan te horen hoeveel een bepaalde auto eigenlijk waard is. Altijd handig wanneer je van plan bent om een gebruikte wagen te gaan kopen bij een niet helemaal betrouwbaar ogende handelaar (leren jack, sigaar, luisterend naar de naam Bolle Leo). Ook wel fijn is de sms-dienst die inzicht geeft in de huizenhandel. Door middel van een eenvoudige sms kun je dan de waarde van je huis opvragen. Of van het huis van de buurman dat te koop staat sinds jij daar bent gaan wonen.
Verder lijkt mij dat de lijn waarmee een te verwachten kind van een naam kan worden voorzien ook zijn nut kan hebben. In dat geval dient een sms te worden verstuurd met daarin jouw naam, de naam van je partner en het geslacht van het kind (voor zover bekend). Voor de heel domme mensen wordt op tv ook nog uitgelegd hoe dat dient te gebeuren. Dan sms je bijvoorbeeld ‘Erik’ spatie ‘Jan’ spatie ‘jongen’ naar dat mobiele nummer, en dan krijg je een berichtje terug dat het kind Erik-Jan moet heten. Of Bolle Leo. Gelukkig zijn wij niet in verwachting.

Niet van alle diensten zie ik intussen het praktische nut in. Zo is er een dienst waarmee ik mijn ‘pornonaam’ kan opvragen. Dat kan handig zijn voor als ik me wil laten omscholen tot paaldanser, maar vooralsnog wil ik dat niet. Wat moet ik dan met zo’n naam? Zou ik mijn vrouw daar blij mee maken? Ik denk het niet. En mijn vriendin al helemaal niet. Die raadpleegt dan meteen de sms-dienst waarmee je iemands levensverwachting kunt opvragen (“Sms ‘levensverwachting’ spatie ‘Bolle Leo’ naar nummer...”).

Intussen ben ik zelf ook bezig zo’n sms-dienst op te zetten, met het oog op het tentamen rechtsgeschiedenis van aanstaande donderdag. Door middel van een sms-je kan een student dan de kans laten berekenen dat hij dat tentamen haalt. De precieze formule weet ik nog niet, maar het wordt iets in de trant van “sms ‘rechtsgeschiedenis’ spatie ‘bedrag’ spatie ‘rekeningnummer’ naar het volgende mobiele nummer...”.

De Naam van de Doos

Dat was even schrikken, gisteren op het NOS Journaal. Ook Filip Frederiks was zichtbaar ontdaan en hakkelde nog meer dan anders. De Volendamse zanger Jan Smits en zijn vriendin Jolande zijn uit elkaar! Wacht even, dat klopt niet, zo heet ze niet... Het is Jolanda. Nee, dat is ook niet juist. Jomantha dan. Of Jorinde. Of toch eerder Yomanthe? Yolanthe misschien? Nee, dat kan niet, dat is geen naam. Ach, ik heb het al: Jan en Jomanda zijn uit elkaar!
Het was Jomanda die er een punt achter zette. Zij schijnt Volendam te gaan verlaten en in Madrid te gaan wonen. Maar dat heeft niets te maken met de aldaar voetballende Wesley Snijders die toevallig zojuist gescheiden is en met wie zij laatst heeft staan bekken in een Amsterdamse parkeergarage. Dat is louter toeval.

Jan de Smid was gisteren niet bereikbaar voor commentaar.

Floppers bedankt!

Iemand uit Noorwegen heeft gewonnen. Een jongen met een viool. En met een leuk kapsel. Uit dezelfde pedogevoelige leeftijdscategorie als de jongen met zijn viool waren meer deelnemers afkomstig, vooral vrouwelijke. Vioolspelen konden deze dames niet, maar zij wierpen weer andere talenten in de strijd. Zo waren er zangeressen in jurkjes met een dusdanig diep decolleté dat je hun navelpiercing kon zien zitten. Als het althans een návelpiercing was. Anderen hadden push up beha’s die de toeschouwers de adem benamen. En henzelf ook. En weer anderen droegen juist niet zulke beha’s. Sommige deelneemsters toonden lingerie die volgens mij alleen per postorderbedrijf besteld kan worden. Enkele van de dansers en andere personen die zich op het toneel meenden te moeten bevinden trouwens ook. Zo zag ik een man in een nauwsluitende blauwe smurf suit die afkomstig zal zijn geweest uit een soft sm zomercatalogus. En voor de echte liefhebbers waren er boys met leuke verchroomde Romeinse helmen. De rest van hun outfit bleek te zijn gestolen, maar daar trokken ze zich niks van aan: dan maar in je leuke lendendoekje het toneel op! Ook de vrouwelijke deelneemsters gaven zich intussen helemaal. Aan wie het maar wilde.

Maar het mocht allemaal niet baten. Die jongen met die viool heeft dus gewonnen. Hij won zaterdagavond de finale van het Songfestival 2009. Zingen kon hij niet, maar dat was natuurlijk geen bezwaar. En Nederland? Wij hadden De Floppers gestuurd. Drie belegen mannen in foute pakken. Gordon, René en nog iemand, met een kansloos want best wel leuk liedje. Ik wil ons land daarmee complimenteren! Heel goed! Heel goed om op deze wijze te protesteren tegen de hele corrupte gang van zaken rond dit volledig verpeste evenement. Gewoon laten zien dat je het daar helemaal niet mee eens bent. Dat je daar als land eigenlijk niet aan mee wil doen. Dat je niet eens wíl winnen. Uitstekend gedaan, Gordon, René en die andere. Prima prestatie!

Het schijnt dat we volgend jaar André Rieu sturen. Die kan ook niet zingen.

Langer licht

Nog niet zo lang geleden hoorde ik op het NOS Journaal dat België zijn criminelen naar Nederland stuurt om daar hun gevangenisstraf uit te laten zitten. De Belgische cellen zaten namelijk vol en in Nederland was nog plaats. Wat grappig. Ik ging er nog steeds van uit dat we in Nederland een cellentekort hadden. Nog maar enkele jaren terug immers was men, heel voorzichtig, beginnen te experimenteren met twee gevangenen op een cel. Jawel, u leest het goed, twéé gevangenen, in één cel. Je moet er maar op komen. Het resultaat was alleszins bevredigend. Er was onder de koppels enkel wat onenigheid over het programma waarnaar gekeken ging worden op de tv. Maar dit probleem is heel efficiënt uit de wereld geholpen, door elk van beide gevangenen een eigen tv te geven. Hoe krijgt men het bedacht. Gesteund door dit succes ging men vervolgens kijken, of het met zes gevangenen in één cel ook ging, en met acht gevangenen... Dit viel toch tegen. Zal wel iets met de afstandsbediening te maken hebben gehad. Dat alle tv’s op alle afstandsbedieningen reageerden. Dat kijkt niet lekker. Zit je net in een spannende aflevering van Peter R. de Vries, of van CSI Tilburg, en dan springt het toestel ineens op een ander kanaal.
Maar twee in een cel, dat kan dus wel. Dat rijmt. Maar het hielp niet. Niet veel later las ik namelijk in de krant dat er nog steeds een gebrek aan ruimte was. Veroordeelden werden zelfs naar huis gestuurd omdat er voor hen geen plaats was. “Probeert u het later nog maar eens”, kreeg je dan te horen als je je braaf met je koffer in de hand bij de portier van de gevangenis meldde. Maar dat schijnt nu dus allemaal verleden tijd te zijn. Er is weer plaats genoeg voor iedereen. We hebben zelfs plaats voor buitenlandse criminelen. Ik bedoel hier dus die Belgische boeven, laat daar geen misverstand over bestaan.

En nu hebben we dus plotseling celruimte over? Hoe zou dat zo ineens zijn gekomen? Zijn er sinds kort minder criminelen in Nederland, of zitten ze misschien allemaal in het afrekencircuit, of worden er gewoon minder opgepakt door de politie? In Tilburg is in elk geval het onrustbarende aantal overvallen – waarover ik in februari nog schreef – inmiddels drastisch verminderd. Volgens de politie heeft dit te maken met de omstandigheid “dat het langer licht is”, zo lees ik in de krant van 16 april (ik ben enigszins achter met het lezen van mijn dagblad). Overvallers schijnen altijd minder actief te zijn als de dagen langer worden, aldus de woordvoerder. Zouden die overvallers dan gaan genieten van het mooie weer? Een terrasje pikken bijvoorbeeld... o nee, dat is diefstal, dat doen ze dus juist niet. Misschien een beetje klussen in huis dan, of lekker werken in de tuin, of ergens wat bijbeunen.
Het aantal zedendelicten daarentegen lijkt mij nu juist weer te zullen gaan toenemen met dit mooie weer. In het Wandelbos dat ik elke dag met mijn fiets doorkruis zijn althans veel mensen die ook aan aan het cruisen zijn. En dan bedoel ik niet van die bejaarden met van die rare wandelstokken voor op de noordpool. Nee, vooral mannen op fietsen van een wat onbestemde leeftijd (die mannen dus, niet die fietsen). Toen ik laatst met een vrouwelijke collega naar huis fietste, kwamen we ze met bosjes in het bos tegen. Er werd broeierig naar ons gekeken, maar het was niet duidelijk naar wie nu precies. Was dit het bos van Hans en Grietje? Of dat van Hans en Mietje? Toch maar een beetje uitkijken als ik vanavond terug fiets – hoewel, met een beetje geluk gaat het regenen.

Voetbalen

Hup Willem II stoere kerels... Zo begint het clublied van Tilburgs trots, de Tricolores, de voetbalclub Willem II. De rest van het lied, dat haar oorsprong in de Middeleeuwen schijnt te hebben, ken ik niet. Dit clublied en veel andere voetbalhymnen klonken zondagmiddag van de Tilburgse tribunes. Het was de laatste speeldag en die van ons speelden tegen die uit Eindhoven. De zon scheen en iedereen was vrolijk en iedereen zong. Er werd gescoord – en een vrolijk gezang klonk op. Er werd nogmaals gescoord – en wederom werd er gezongen. Nog een derde doelpunt – en opnieuw gezang. Na afloop van de wedstrijd maakte de volledige selectie een ereronde, onder klaterend applaus en nog meer gezang. En geklapt en gezongen werd er ook toen een viertal spelers afscheid nam van het publiek. Wat een feest was het, wat een feest!
Even voor de duidelijkheid. Afgelopen zondag speelde Willem II zijn laatste wedstrijd tegen PSV en verloor met 3-0. Het seizoen werd afgesloten met een twaalfde plaats, een “relatief hoge klassering” volgens de verslaggever van het Brabants Dagblad, ene Max van der Prut. Dus dan mag er gefeest worden. Een twaalfde plaats! Van de achttien teams! Een relatief hoge klassering? Inderdaad, het kan nog slechter. Misschien gaat ze dat volgend jaar wel lukken. Het gerucht gaat namelijk dat Marco van Basten de nieuwe trainer van Willem II wordt. Marco schijnt eens een jaartje niets met voetballen te maken willen hebben. Vandaar.

Boekbespreking

Wat beleven we toch een gezegend jaar wat betreft de Nederlandse cultuur. Dit jaar bereiken diverse eerbiedwaardige vertegenwoordigers der vaderlandse literatuur een zeer memorabele leeftijd, ja zelfs een heus kroonjaar. Zo wordt Gerrit Komrij dit jaar vijfenzestig, en Cees Nooteboom zelfs zeventig. Voor de jongere lezers van deze rubriek: Gerrit en Cees zijn auteurs, schrijvers dus, schrijvers van boeken die door eerstejaars studenten dikwijls worden aangeduid als “leesboeken”. Door ouderejaars trouwens ook. Dit ter onderscheiding van zogenoemde “schoolboeken”, die natuurlijk niet worden gelezen.
Gerrits verjaardag hebben we net achter de rug (30 maart), maar die van Cees moet nog komen (31 juli). Laat ik me daar dan maar op richten, besloot ik, en ik begaf mij naar de bescheiden bibliotheek die ik er als intellectueel op nahoud. Onder mijn boeken – die ik in de loop der jaren met de mij kenmerkende goede smaak heb verzameld – bevindt zich Nootebooms bekendste roman, Rituelen, uit 1980. Uiteraard in een fraaie gebonden uitgave. Ik besloot het werkje maar eens te lezen, iets waarvoor ik de afgelopen jaren echt geen tijd had gehad.

Toen ik het boek na een uur of anderhalf uit had, vond ik het nodig om nog even wat nadere informatie over dit letterkundig product op te zoeken. Inderdaad, op Wikipedia. Het bleek dat de roman vertaald is in het Estisch, het Deens en het Hongaars. De respectieve titels zijn me even ontschoten. Het werk is duidelijk een filosofische roman, die gerekend kan worden tot het existentialisme, waarin de mens gedoemd is – ja, gedoemd – om zelf inhoud te geven aan zijn zinloze bestaan, aangezien er geen transcedente god is die, verheven boven zijn eigen schepping, dat voor hem doet. Slechts door middel van rituelen kan de in chaos rondtastende mens zijn verwarring en angst bezweren. Door de schrijver worden in dit verband – zoals men eigenlijk wel kan verwachten – parallellen aangegeven tussen de rituelen van de katholieke eredienst en die van de Japanse theeceremonie.

Wat alleraardigst om te weten. Existentialistische filosofie. Geen transcedent godsbeeld. Japanse theeceremonie. Chaos, verwarring en angst. Dat dat allemaal in één enkel boek zit, een boek dat bovendien niet eens zo heel erg dik is. En dat dan ook nog een keer – als men zulks wenst – in het Estisch, het Deens of het Hongaars. Toe maar. Wie had dat nou toch gedacht? Wie had dat ook maar kunnen vermoeden? Ik vond het gewoon een saai boek.

Landgenoten!

Een oranje klomp op je hoofd. Een boa van dezelfde kleur om je nek. En een bloes, polo of t-shirt, een jurk of schort, ook al oranje. Evenals je nagels en je oogschaduw (vooral als je een vrouw bent). Daar sta je dan. En dan gaat het feest niet door! Terwijl je net lekker in de stemming aan het komen was! En ook het weer was zo mooi. En je had er zo’n zin in, in koninginnedag. Gaat het niet door!
Dat vond ik nog wel het meest trieste om te zien, afgelopen donderdag: al die verbeten koppen van die feestvierders, die frustratie, die ingehouden boosheid die door de oranje en roodwitblauwe contactlenzen heen scheen. Het feest ging niet door. Het feest was bedorven. Even Apeldoorn bellen. Zwaar balen.
Nederlanders zijn namelijk dol op feesten waarbij ze zich in een opvallende oranje outfit kunnen hijsen. En dan lekker hossen met z’n allen. En lallen en brallen. En olé olé olé zingen. Maakt niet uit wat er gevierd wordt of te doen is. Koninginnedag, WK of EK, voetbal of schaatsen of darten. Doet er niet toe, gewoon een oranje klomp op je hoofd, of een molen, of een tulp – en dan lekker feesten. Nederland is op zo’n moment één grote, oranje skihut.

En toen ging het allemaal niet door. Er is zelfs al sprake van dat koninginnedag nooit meer in deze vorm zal worden gehouden. Zouden de leden van het koninklijk huis dat erg vinden? Dat ze dan geen braderieën meer kunnen bezoeken, en geen markten met oude ambachten? Dat ze al die bejaarden in klederdracht moeten missen die, in een aan het Nederlands verwante taal, uitleg geven over de kunst van het mandenvlechten, sigarenmaken en pottenbakken. Dat ze niet meer mogen meedoen aan koekhappen en zaklopen, en speerwerpen en koorddansen...

En intussen dropen de feestgangers af. Terug naar huis, naar hun eigen skihut. Dan maar geen koninginnedag meer. Kunnen ze dat hele koningshuis net zo goed afschaffen. Maar gelukkig gloort er alweer een nieuwe oranje dageraad. Het WK-voetbal zit er aan te komen, volgend jaar in Zuid-Afrika. Je hoeft niet bang te zijn dat dat wordt verstoord door een idioot in een auto. Meestal maakt het Nederlands elftal zelf wel een einde aan de feestvreugde.