Hallo mijnheer

Over de oude Pitlo, de Amsterdamse hoogleraar burgerlijk recht wiens naam voortleeft in een naar hem vernoemde serie handboeken, gaat het verhaal dat hij niet erg toegankelijk was voor studenten. Als zij hem in de gang aanspraken, liep hij gewoon door. Wilde een student hem spreken, dan moest er een afspraak worden gemaakt en dit diende te gebeuren door middel van een brief. (Voor de jongere lezers: een brief is een soort mail maar dan van papier en handgeschreven, bijvoorbeeld met een balpen). Toch kreeg eens een student geen antwoord op zijn schrijven. Zijn brief bleek niet in behandeling te zijn genomen. Hij was geschreven op roze briefpapier.

Wekelijks bereiken mij talloze mails van studenten. De meeste daarvan beginnen met een beleefd ‘beste dhr. Broers’, sommige met een vriendelijk ‘hallo mijnheer’, enkele met een joviaal ‘hoi’, ‘hai‘ of ‘hey’. Dan volgt dikwijls een korte persoonsbeschrijving van degene die zich op deze wijze tot mij richt, zodat ik weet met wie ik te maken heb. Zoals: ‘Hallo mijnheer, ik heb les van u, eerder dit jaar heb ik met u gesproken over mijn werkstuk (ik ben dat blonde meisje)’. O, bent u dat blonde meisje... Een zaal vol studenten waarvan er één blond is. Ook wat betreft haar haarkleur. Het mij toegstuurde berichtje eindigt dan met een welgemeend ‘groeten’ (m) of ‘groetjes’ (v). Een collega van mij ontvangt wel eens mailtjes van eerste-jaarsstudenten die eindigen met ‘liefs’, maar die collega is een vrouw en die studenten ook en dan schijnt dat te kunnen.

Ik heb één keer een mail van een studente gehad die had geprobeerd haar boodschap op een ouderwetse zo-hoort-het-manier onder mijn aandacht te brengen. De aanhef was veelbelovend: ‘Geachte heer Broers. Langs deze weg wil ik u vragen...’. Toe maar. Vervolgens een in correct Nederlands gestelde boodschap, zonder vreemde afko’s, zonder glimlachende :-) of knipogende ;>) gezichtjes. Tsjongejonge. Het einde van de mail kwam in zicht – een spannend moment, zou het haar gaan lukken? Ja, nog maar een paar woorden... Ja, ja, ja... Nee. ‘In afwachting van uw reactie verblijf ik, de groeten’. De groeten! Ach ja, ze heeft het tenminste geprobeerd. Groetjes terug.