Between the sheets

Ik wist het. Ik voelde het gewoon. In de Univers van afgelopen donderdag zou mijn blog officieel worden aangekondigd, zo was mij toegezegd, en dus moest ik ervoor zorgen dat ik diezelfde donderdag on the air zou zijn. Men verwachtte kennelijk grote belangstelling. In de Univers was vervolgens geen aankondiging opgenomen. Natuurlijk niet. Dat soort dingen gebeurt nu eenmaal. Maar waarom toch altijd bij mij...
Waarom was het ook met de nieuwe syllabus, toen ik die op diezelfde donderdag opsloeg, weer mis? Nou ja, mis... Tot en met pagina 6 was het goedgegaan. Daarna wist men het kennelijk niet meer. Met meerderheid van stemmen heeft men toen besloten dat de volgende pagina pagina 8 zou zijn. Dit heeft geleid tot een wonderlijke paginering van de overige 200 bladzijden, met op volstrekt onverwachte momenten witpagina's ('maak hier een leuke tekening').

Ook enkele studenten was de merkwaardige lay out van mijn syllabus opgevallen (twee studenten). Andere studenten daarentegen wisten te melden dat er op blackboard geen sheets van het college te vinden waren. Bij sheets denk ik aan lakens. Aan mijn bed. Het was zo'n dag dat ik beter niet had kunnen opstaan. Studenten hebben een recht op sheets, zo werd mij uitgelegd. Zodra de groep uit meer dan twintig mensen (m/v) bestaat, moet er powerpoint zijn, met sheets, 'die je uit kunt printen' aldus de studenten.
Ik weet nu al dat dat mis zal gaan, mocht ik met powerpoint gaan werken. Ik heb daar een van mijn collega's mee zien zwoegen en zweten ten overstaan van zo'n 400 eerste-jaars. Bedoeling was dat ze vanuit haar sheets zou doorschakelen naar een filmpje op YouTube met een optreden van de laatmiddeleeuwse popgroep Europe, destijds de droom van elke hairstylist. Het filmpje deed het natuurlijk niet, de zaal werd onrustig. Maar plots gebeurde het: The final countdown denderde door de zaal - en hield niet meer op. Zo vaak hebben die jongens ook niet meer de gelegenheid om te spelen, dus ze grepen hun kans, voor een volle zaal. Het was waarschijnlijk de 'special-remix-edition-met-replay'. Ik heb nog dagen rondgelopen met 'it's the final countdown, tatadada' in mijn hoofd. De hele week vroeg naar bed gegaan.



Een man is zo oud als hij zich voelt (bij vrouwen schijnt dit ook voor te komen). Ik word komende zondag 50 jaar. Zo voel ik me ook.

Even voorstellen

Ik hoop dat dit allemaal gaat lukken. Vorige week heeft een medewerkster van Univers mij met veel geduld trachten uit te leggen wat een blog is, hoe je er een aanmaakt, hoe je de lay-out kunt verzorgen, plaatjes kunt inlezen, filmpjes kunt afspelen en zo meer. Reeds op de vraag 'heb je al een blog account?' moest ik haar het antwoord schuldig blijven omdat ik niet wist wat zij bedoelde. Ook de verdere uitleg van de goedwillende medewerkster ging voor een belangrijk deel verloren, mede ten gevolge van voortdurend in- en uitlopende studenten en collega's. Gelukkig was er mijn persoonlijke assistent Freek P. die wel thuis is in de wereld van de automatisering en die nu, denk ik, geloof ik, hoop ik, bezig is mij te installeren (wat dat dan ook verder moge betekenen).

Waarom nodigde Univers mij ook alweer uit tot dit geblog? Die uitnodiging kreeg ik afgelopen zomer, toen ik ten gevolge van het mooie weer toch al niet in staat was om ergens nee op te zeggen. Het had ermee te maken dat ik de afgelopen jaren bij de Beste Docent Verkiezingen van de rechtenfaculteit een flink aantal keren in de prijzen ben gevallen. Erger nog, door de UvT werd ik afgelopen collegejaar zelfs voorgedragen als 'Beste Docent van de Universiteit'. Voorgedragen aan wie? Aan de Sp!ts. Daar waren ze namelijk bezig met een serie portretten van de vermeend beste leerkrachten van de wetenschappelijke onderwijsinstellingen van Nederland. Voorwaar, niet gering! Ik ben zelfs één maal opgebeld door een giechelige medewerkster van dit blad, die mij toch zeker drie tot vier vragen stelde, daarna iets onduidelijks tot afscheid zei, en vervolgens ophing. Nooit meer iets van gehoord. Noch gelezen. Hoe vergankelijk is de roem.

Desondanks mag ik de komende tijd geregeld verslag doen van wat ik allemaal meemaak. Als docent, onderzoeker, mens en als – eh – tilburger, dacht ik; dit alles overeenkomstig de richtlijnen die mij zijn verstrekt. Voorlopig zal de docent wel het meest aan het woord zijn. Morgen start namelijk mijn cursus Europese Rechtsgeschiedenis B (de B van Broers) voor circa 200 tot 250 tweede-jaarsstudenten. Gisteren rolde de syllabus pas van de persen, dus morgen hebben de deelnemers enkel vandaag gehad om dit vak voor te bereiden – hetgeen zij ongetwijfeld zullen hebben gedaan.

De Kapper en de Beste Docent